เจ็บอีกแล้ว กับบาดแผลที่ฉันเคยคิดว่าไม่เป็นไร
กับร่องรอยความหลังที่ฉันหลบเอาไว้ข้างในใจ
ไม่รู้นานเท่าไร
จนวันนี้ หลีกตัวเองยอมเดินออกมาจากโลกใบเก่า
ซ่อนหัวใจที่มันเคยเต็มไปด้วยเรื่องที่เศร้าๆ
หลงคิดว่าแผลเก่า สักวันคงหายดี
แต่กาลเวลาก็ทำให้ฉันได้รู้ รู้ตัวสักที
ต้องยอมรับบาดแผลที่เกิดกับใจนี้
ยังเจ็บเบาๆ เวลาที่เรานึกถึงความรัก
เจ็บเป็นพักๆ ไม่ถึงกับมีน้ำตา
เจ็บเพียงหวิวๆ ให้หัวใจดวงเดิมได้รู้ว่า
มันยังคงรู้สึกอยู่ แต่มันก็เต้นได้อยู่
ไม่ว่านานเท่าไร เจ็บจนเป็นเรื่องธรรมดา
เจ็บอีกแล้ว เจ็บที่ใจมันยังคงจำเรื่องของเรา
ยิ่งจะลืมทำไมยิ่งจำ มันเลยทำให้ยิ่งเหงา
เจ็บแผลตรงที่เก่าทุกทีที่เห็นเธอ
แต่กาลเวลาก็ทำให้ฉันได้รู้ รู้ตัวสักที
ต้องยอมรับบาดแผลที่เกิดกับใจนี้
ยังเจ็บเบาๆ เวลาที่เรานึกถึงความรัก
เจ็บเป็นพักๆ ไม่ถึงกับมีน้ำตา
เจ็บเพียงหวิวๆ ให้หัวใจดวงเดิมได้รู้ว่า
มันยังคงรู้สึกอยู่ แต่มันก็เต้นได้อยู่
ไม่ว่านานเท่าไร
ก็ยังเจ็บเบาๆ เวลาที่เรานึกถึงความรัก
เจ็บเป็นพักๆ บางครั้งก็มีน้ำตา
เจ็บเพียงหวิวๆ ให้หัวใจดวงเดิมได้รู้ว่า
มันยังคงรู้สึกอยู่ แต่มันก็เต้นได้อยู่
ไม่ว่านานเท่าไร เจ็บจนแผลนี้มันด้านชา
มันยังคงรู้สึกอยู่ แต่มันก็เต้นได้อยู่
ไม่ว่านานเท่าไร เจ็บจนเป็นเรื่องธรรมดา